De belevenis van een Smalrug

Het is 12 maart, klokslag 20.00 uur. "Dames en heren, allen welkom." Zo begon een bijeenkomst met alle partijen uit Grijpskerk over de activiteiten en evenementen die we het hele jaar door plannen. Dit doen we om zoveel mogelijk de juiste data te kiezen, zodat we elkaar niet in het vaarwater zitten. Kortom, de voorbereiding was weer begonnen en zo ook de voorbereiding van de Feestweek Grijpskerk.

Bij een soortgelijke bijeenkomst, destijds georganiseerd door Dorpsbelangen, kwam het idee naar voren om weer eens een Feestweek in Grijpskerk te organiseren. De Oosterkade Groep was daarvoor al begonnen met ‘Glans van de Schans’. Na een paar jaar stak de Oosterkade Groep haar vinger omhoog en zei: "Kom maar met de Feestweek… wij organiseren die wel." Dat was best een dapper besluit, want dat betekende voor veel vrijwilligers veel werk, veel snipperdagen opnemen en vooral veel onzichtbaar werk. Avond na avond overleggen, bellen, organiseren, achter sponsoren aangaan, mensen benaderen om mee te helpen. Meehelpen aan een stukje ‘leefbaarheid’. In 2016 was daar dan die (eerste) Feestweek. Het was natuurlijk niet de eerste Feestweek van Grijpskerk. Voorheen werden deze natuurlijk ook georganiseerd, maar laten we zeggen dat we het enkele jaren niet hebben kunnen organiseren.

Natuurlijk doen de vrijwilligers van de Oosterkade Groep heel veel werk en geloof mij, dat is echt veel werk. Misschien is het wel heel cliché om het bovenstaande te benoemen en vindt u het raar dat hierboven steeds herhaald moet worden dat het heel veel werk is… ik hoor u bijna denken… ja, nou en...

Weet u, voor het organiseren van evenementen moet je tegenwoordig vergunningen aanvragen, je moet een verzekering afsluiten en dan heb je nog eens te maken met ambtenaren die vrolijk een mail terugsturen met de titel: "We missen nog enkele feiten." Achter de schermen werden we er dit jaar moe van. De moed zakte ons steeds in de schoenen. Voorzichtig kwamen de opmerkingen: “Als het zo moet, hoeft het voor mij niet meer.” Een begrijpelijke reactie. Toch gingen de vrijwilligers door met het onzichtbare werk. Misschien is het wel heel cliché om het bovenstaande te benoemen en vindt u het raar dat hierboven steeds herhaald moet worden dat het heel veel werk is… ik hoor u bijna weer denken… ja, nou en...

De Feestweek komt steeds dichterbij. Mijn auto ligt vol met borden en een keukentrapje. Rustig rijd ik naar het uiteinde van het dorp. Nabij Garage Ter Veld parkeer ik mijn auto. Zingend stap ik uit, pak het keukentrapje en klap deze uit, zet het nog eens stevig in de grond, het trapje mag absoluut niet omvallen. Ik weet dat de Feestweek-borden nu in het ijzeren frame gaan. Het duurt niet lang meer. De Feestweek komt eraan. U moet weten dat ik nogal hoogtevrees heb; op een krant staan en ik tril van angst. Nu moet ik twee treden op om het frame los te maken en het bord, dat op de hoogste kant erin moet. Ik heb inmiddels een methode ontwikkeld; het moet precies zo en niet anders. Ik zet mijn beide scheenbenen tegen de rand van de trap, dat doet zeer, maar dan voelt het wel iets veiliger, althans in mijn hoofd. Ik doe het frame open en een windvlaag doet het frame te ver open. Ik kan er niet meer bij. Ik negeer compleet het derde gebod van de tien geboden. 

Ineens hoor ik: "DAT WIL ZO NIET." Ik kijk om en zie dat het Dirk is: "Hee Dirk, wil je me even helpen?" Dirk steekt met zijn hond de weg over en loopt naar mij toe: "Ja, ik help je wel… zo lever ik ook een bijdrage aan het organiseren van de Feestweek en… uuuh… ik wil wel benoemd worden natuurlijk." Waarom ik het deed? Weet ik niet, maar ik begon met een cliché: "Och jong, je wilt niet weten hoeveel werk het is en hoeveel werk de Oosterkade Groep erin steekt… overigens alle partijen in Grijpskerk die iets leuks organiseren, van klein naar groot." Dirk zegt: "Ja, dat moet ook… anders worden we een saai dorp." Even later kijk ik vol trots naar het frame: "Ziezo, alle borden hangen er weer in." Tevreden stap ik in de auto en zwaai nog even naar Dirk en denk… hem benoemen… no way!

Het is donderdag 13 juni, rond 23.15 uur. Ik rijd Grijpskerk binnen. Ik had net mijn avonddienst erop zitten en kan het niet laten om via de Stationsstraat te rijden. De tent staat er al. Nog een paar dagen en het begint weer. De lange voorbereiding krijgt steeds meer vorm. De dag erna, 14 juni, heb ik een vrije vrijdag en fiets ik met plezier naar de Oosterkade Groep. Ze zijn druk bezig. De dames hebben koffie/thee en een tapasplankje op een tafeltje gezet. De mannen komen uit de poel en gaan niet zitten, maar nemen wel een bakkie koffie: "Nou… moeten we straks eerst de hoogte opmeten, anders loopt het te steil af." Technische details vliegen me om de oren en een bewoner van de Oosterkade veegt rustig de kade schoon. Je voelt je haast schuldig dat je toekijkt: "Zijn jullie er helemaal klaar voor?" vraag ik naar de bekende weg. "Bijna… maar we hebben er heel veel zin in." Een jochie van 11 jaar komt op zijn fiets en stapt af en vraagt aan één van de dames: “Mag ik mij opgeven voor de fiets ‘m der in?” “Jazeker mag dat, ik zal even een pen pakken, loop je even mee.” Die jongen loopt getrouw achter iemand van de Oosterkade aan. Even later zie ik hem blij terug naar de fiets gaan en hij fietst nog even een rondje en kijkt naar de schans waar hij volgende week zaterdag vanaf moet. Als een echte prof verkent hij nu alvast zijn parcours.

En weet u wat ik stiekem het mooist vind? Elke Feestweek vanaf 2016 ben ik altijd wel aanwezig geweest en zie ik de mensen uit het dorp volop genieten. Er is er ook altijd wel eentje die langs iemand van de organisatie loopt en net even die ene opmerking maakt: "Klotenfeestweek." Het gekke is, ze staan dan dicht tegen de kade aan. Ze hebben zelfs nog nooit iets georganiseerd. Vindt u het raar dat ik af en toe geniet van zulke opmerkingen? Om met een cliché te eindigen… "Beste stuurlui staan aan wal." Je hebt er helemaal niets aan… nee… geef mij Dirk maar, die heeft er tenminste een bijdrage geleverd, zonder commentaar, zonder gemor, ik moet dat denk ik toch even benoemen.

Ik ga volgende week om me heen kijken en zie dan mensen genieten en als ik dan eentje aanspreek van de Osterkade Groep krijg ik vaak een ‘smile’ terug: “Hier doe je het voor.” Overigens… hebt u enig idee wie bepaalt dat de gehele Feestweek gratis is? Weet u toevallig wie dat in het dorp heeft verzonnen? Zal ik u die naam eens stiekem verklappen? Uw entreeticket wordt steeds betaald door ondernemers uit Grijpskerk e.o. Zonder hun financiële bijdrage is er simpelweg geen Feestweek. Ik ben in iedere geval blij dat ergens in 2015 de Oosterkade Groep zijn vinger omhoogstak: “Kom maar op met die Feestweek”. Ik zeg u tot morgen, of overmorgen, of overovermorgen, of overoverovermorgen, of overoveroverovermorgen, of overoveroveroverovermorgen en of tot volgende week zaterdag. Vindt u dat ik nu overdreven enthousiast ben… ja?... nou en…

KK